Poezja – tworzenie, sztuka poetycka, to nie tylko przekazywanie uczuć, nastrojów i refleksji, według mnie poezja ma przede wszystkim wymiar profetyczny - jest próbą opisywania rzeczywistości, która dostępna jest niektórym – „widzącym”.

Poeta, to prorok – po hebrajsku nabi - człowiek, któremu dane jest widzieć więcej i który ma dar przekazania tej rzeczywistości za pomocą słowa.

Podobno żyjemy w czterowymiarowej rzeczywistości, której do końca nie jesteśmy w stanie poznać. Nasze poznanie zmysłowe jest bardzo ograniczone.  Spektrum widzialne dostępne dla człowieka ogranicza się do fal w zakresie od 380 do 740 nanometrów. Nawet gady i płazy widzą więcej od nas.

Według naukowców żyjemy w czterowymiarowym świecie. Są jednak teorie, które zakładają, że jest ich o wiele więcej. Na przykład teoria super strun uważa, że tych wymiarów jest dziesięć lub nawet jedenaście, a fizyka kwantowa potrafi je dokładnie opisać. Niestety język fizyki kwantowej jest zrozumiały dla niewielkiej grupy ludzi. „Widzący” może zrobić to językiem wierszy, dostępnym dla wszystkich – no prawie wszystkich.

Otwierając tomik poezji przekraczamy próg świata „widzących” i mamy szansę go dotknąć.

Jestem przekonany, że czytając wiersze jesteśmy w stanie ocenić, które napisane zostały przez poetów - widzących. To dzięki nim poznajemy inne światy, czy może raczej  inne wymiary wszechświata.

Podobno można, nawet nic nie wiedząc

w sieć swoich wierszy złowić Pana Boga -

spojrzeć Mu w oczy i dotknąć miłości

i nabyć od Niego fragment Atlantydy.

Można, no można –

gdy się jest poetą.