Anioł, człowiek i kwiat

Kiedy umiera człowiek, z nieba zstępuje anioł i delikatnie bierze go w ramiona. Następnie unosi ponad ziemię i leci ponad znanymi mu  miejscami, z którymi był związany, aby mógł się z nimi raz jeszcze pożegnać. Potem wzlatują razem wysoko w niebo, aż do Boga, który tuli duszę człowieka do serca i przyjmuje do Swojego królestwa.
Gdyby tego dnia ktoś spacerując po ogrodzie wzniósł oczy ku niebu mógłby zobaczyć przelatujących anioła z człowiekiem, którzy zajęci rozmową zapomnieli ukryć się w dziewiątym lub dwunastym wymiarze.

W pewnej chwili anioł zapytał:
- Czy chciałbyś zabrać ze sobą do nieba któryś z kwiatów?

Człowiek wskazał nadłamaną, nieco zwiędniętą różę, mówiąc:

- Zabierzmy tę biedną różyczkę. W niebie na pewno odżyje.

To powtarzało się wielokrotnie, tak, że wkrótce zebrali cały bukiet kwiatów, zarówno pięknych, hodowanych w ogrodach, jak i skromnych, niepozornych rosnących na polach.

Gdy lecieli nad miastem, spostrzegli na środku jednej z uliczek stos śmieci i gruzu.

Wśród niego leżała przewrócona doniczka z uschniętym kwiatem. Anioł podniósł go i rzekł:

- Zabierzmy także i ten kwiat, ale najpierw posłuchaj pewnej historii.

Na tej uliczce, w suterynie jednego z domów, mieszkał kiedyś kaleki chłopiec. Nigdy nie opuścił swojej piwnicy, ale gdy czuł się lepiej, udawało mu się dojść do wąskiego okienka. Gdy tego dokonał mówił, że był na spacerze. O lesie, łące i innych cudach przyrody, słyszał tylko z opowiadań innych. Często, gdy udawało mu się dobrnąć do okna, myślał o tym jak to jest odpocząć pod zielonymi drzewami i słuchać śpiewu siedzących na nich ptaków. Pewnego dnia chłopiec z sąsiedztwa przyniósł mu w pękniętej doniczce polny kwiat, wyrwany z korzeniami i zasadzony byle jak. Chłopiec bardzo się ucieszył z tego prezentu. Troszczył się o roślinę, starał się by mogła jak najczęściej wygrzewać się w słońcu i podlewał ją dwa razy w tygodniu, a czasami, gdy zauważył, że w doniczce jest zbyt sucho – częściej. A kwiat piękniał z każdym dniem i pachniał jak umiał najpiękniej, aby tylko sprawić przyjemność swojemu opiekunowi. Gdy chłopiec umarł, kwiat wyrzucono razem z innymi rzeczami po nim.
- A skąd to wszystko wiesz? – zapytał człowiek.
- Bo to ja byłem tym kalekim chłopcem - odpowiedział anioł – i teraz właśnie wróciłem po mój ukochany kwiat.