Śmierć jest zawsze punktualna,

tylko ja nie pamiętam, o której się z nią umówiłem. 

Nagle głos dzwonka jak ukąszenie węża.

Ja:

 „Przepraszam, że taki niegotowy,

że pokój niewysprzątany, stół nienakryty,

a gęś w marynacie, wciąż jeszcze surowa”.

Ona:

"Nic nie szkodzi, wpadłam na chwilę.

Zbieraj się szybko.

Na pytania odpowiem w drodze,

przed domem czeka taksówka".

Więc przyjmuję jej pocałunek

i wychodzę,

nie zamykając za sobą drzwi.