Ad mortem festinamus

(Jeremiady)

Przyglądam się twarzy umierającego człowieka.

Widzę pobladłe wargi,

które nie wiedzieć czemu

szepczą słowa przeprosin.

Zimny pot spływający z czoła  

łączy się ze łzami w strumień sprzeciwu.

Na wpół sparaliżowane mięśnie twarzy,

usiłujące sprowokować uśmiech,

zmieniają się w grymas bólu –

tak wielkiego,

że można się nim modlić.

Przyglądam się twarzy umierającego człowieka.

Za jego plecami świat

wyczekujący na ostatni oddech,

ostatnie drgnienie nerwu.

„Zanim pójdziesz spać.

wyjmij klucz z zamka,

żebym mógł otworzyć drzwi

do pokoju, w którym leży twoje ciało” –

przypomina.

Spoglądam w lustro

na twarz umierającego człowieka.