Tak mało w nas odwagi, cierpliwości, wiary,

aby być z człowiekiem.

I ten lęk przed słowem,

które ma moc leczenia, lecz może też zabić.

(Nawet uśmiech nie jest obojętny.)

Łatwiej jest stanąć przy grobie,

gdzie nie widać cierpienia,

a szum lip i krzyk cmentarnych ptaków

zagłuszają słowa: „To był człowiek z przeszłością,

której nikt nie poznał”

i… uspokoić wyrzuty sumienia.

Poza tym tak łatwo jest zapalić świeczkę,

odmówić "zdrowaśkę"

i wrócić do domu na świąteczny obiad.