Awiszag, czyli anatomia wiersza

Dzielił biały kolor

na siedemdziesiąt siedem barw prostych

i przyrządzał atrament.

Z niego rodził się wiersz,

a Ktoś sprawiał, że    

niesiony wiatrem

trafiał do niej.

Najpierw przyglądała mu się ciekawie,

czasami kruszyła go w dłoni

i kosztowała jakby był ciastkiem z żurawiną,

później okruchy

kładła na płótnie albo na jedwabiu

w zależności od czasu miejsca lub nastroju.

Tak rodziły się wiersze,

które można było zobaczyć,

dotknąć a nawet skosztować.